Het sp(r)ookje op de denktank

In ene staat die grote lelijkerd daar op het dak te ‘shinen’. 

Het begon ruim voordat er één tafeltje in de zaal stond. Toen André de nieuwsgierige jongetjes in de buurt nog wijsmaakte dat hij een vliegtuig aan het bouwen was en de zaal omtoverde tot een hangar. Terwijl hij de even nieuwsgierige zwangere vrouwen alvast blij maakte met een toekomstige kinderopvang. En de schuifelende dame een bejaardensoos beloofde. Of eigenlijk al lang daarvoor, toen we zelf ook nog geen idee hadden wat er ooit op de Sperwerstraat zou gebeuren. Toen nummer 59 nog een halve super was.

Toen we voor de vergunningen onze bouwtekeningen en de zaal zelf met indeling aan de gemeente lieten zien wilden zij hém natuurlijk ook zien. Toen ze op het dak stonden keken ze elkaar aan. ‘Oh ja, meer dan groot genoeg’. Ze wisten meer dan voldoende. Die ‘stoere vent op het dak’ zorgde er in de twee keer zo grote appie al voor dat de lucht goed was, dus dat zou hij in de DenkTank ook doen. Blij, want frisse lucht is in een denksportcentrum wel meegenomen. Ventilatie is key.

In al onze onwetendheid keken wij hem aan en dachten… help! Hij was Casper het spookje maar dan groot. Heel. Groot.

Wisten wij veel.

Zijn waarde zou door het dak gaan.

Hij blijft er heel gemoedelijk onder. Of beter gezegd op. Hij vond het prima toen de mensen onder hem nog boodschappen deden. Toen hij er gemakshalve de andere helft van de appie nog bij deed. Hij draait door. En door. Hij heeft maar één taak. Waarin hij onverwoestbaar te vertrouwen is. Hij draait dubbele shifts zonder te morren. Hij tornt nooit aan zijn bestaansrecht. Hij vindt zijn huidige taak zacht gezegd een eitje.

Hoe hij werkt? Rechttoe rechtaan. Letterlijk. In één eenrichtingsverkeer voert hij de lucht af. Als een mantra. Afzuigen. Door die enorme kap, rechtstreeks naar buiten. Een jaloersmakende stofzuiger. Alle ‘tips’ van de spelers, arbitrages van de wedstrijdleider en praatjes van de barman voert hij zonder pardon het dak op.

Omdat hij zijn taak nogal serieus neemt, blijft de ruimte zich vullen met verse aanvoer uit dauerbelüftung over de hele breedte. En voor de meer ‘intelligente lucht’ zijn die sleuven in de muur tussen de zaal en het achterzaaltje. Verborgen pareltje, weet niemand. Architectonisch slimmigheidje van Leo. Daar waren we dan weer wel heel trots op.

Terwijl de lucht naar buiten gaat stroomt verse lucht naar binnen, in de winter genoeglijk verwarmd. Het binnenklimaat in de DenkTank is daarmee vrijwel ongeëvenaard, we namen het voor lief.

We dachten dat die lelijkerd op het dak vooral lelijk was. Gelijk het lot van de meeste helden erkenden wij hem niet.  Een held is hij, zo weten wij nu.

Wij twijfelen nooit meer. Nou ja, niet aan hem. Niets is zeker in dit leven, maar aan hém zal het niet liggen.